بررسی مختصات سبک هندی در شعر فارسی معاصر(خوشدل تهرانی،سهراب سپهری،احمد عزیزی،علی معلم،فاضل نظری)

آنچه این پژوهش درصدد بررسی و تبیین آن است، میزان و چگونگی تأثیرپذیری شعر معاصر از سبک هندی می باشد. در فصل نخست، اشاره ای مختصر به چگونگی پیدایش این سبک صورت پذیرفته است. تبیین مساله ی تسمیه، بسترهای ظهور و بروز، ابعاد اجتماعی و همچنین علل مخالفت تاریخی با آن از دیگر موضوعاتی است که در این فصل وجود دارد. در ادامه، ویژگی های این سبک مورد بررسی قرار گرفته تا زمینه، جهت جستجوی آن ها در شعر معاصر فارسی آماده باشد. از آنجا که مداقّه در شعر همه ی شاعران معاصر فارسی امری بسیار دشوار می نماید، پنج شاعر از پنج دهه ی اخیر- دهه ی40 تا دهه 80-انتخاب شده است تا با تحلیل زبانی و مضمونی اشعار آنها، بازگشت ادبی ایشان به سبک هندی مورد بررسی قرارگیرد. خوشدل تهرانی، سهراب سپهری، احمدعزیزی، علی معلم و فاضل نظری، شاعران مورد نظر در این پژوهش محسوب می شوند. انتخاب این شعرا لزوماً به معنای پیروی محض ایشان از سبک هندی نیست. تأثیرپذیری شعر معاصر از نُرم بیدل، یکی از پدیده هایی است که در این پژوهش مورد بررسی قرار گرفته است و از آنجا که جریانی عمیق به حساب می آید، روند پژوهش را ناگزیر از تبیین تفاوت های طرز صائب و شیوه ی بیدل کرد.